Jak się wymigać od robienia placków po węgiersku i zaserwować pyszne cannelloni z mięsem... kupując czerwone szpilki.

źródło google

Pewnego razu nieopatrznie obiecałam moim włoskim znajomym na kolacje placki po węgiersku. 

Nie wiem co mi odbiło ale stało się. 

Nadszedł dzień spełnienia obietnicy, a ja od rana z totalnym niechciejem do gotowania.

Dla poprawy nastroju wybrałam się na zakupy. Od razu w pierwszym sklepie obuwniczym zobaczyłam czerwone szpilki. Jak one się do mnie przymilały, pchały swoje piękne noski w moje ręce, prosząc o pogłaskanie. Przymierzyłam. otoczyły moja stopę niczym druga skora, pomrukując z zadowolenia. 

Obłędne. Kupiłam :)

 No tak, przydała by się jakaś sukienka do pięknych butów. Zlatałam wszystkie sklepy za sukienka i z rezygnacja wróciłam do domu. rzuciłam się do przeglądania szafy i znalazłam pasowała jak ulał do moich szpileczek. 

Jeszcze szybki prysznic, makijaż, fryzura, sukienka i szpilki... i została godzina do przyjścia gości. A tu ani gulaszu ani placków...

Śmignęłam ponownie do miasta i w ręce wpadły mi świeże płaty makaronu lasagne, mięso mielone i kupiłam. Do domu wracałam myśląc jak wybrnąć z tych nieszczęsnych placków.

Wkładając fartuch kuchenny wciąż nie miałam pomysłu.

W zamrażarce znalazłam jakąś porcje gulaszu zamrożona  na czarna godzinę.

Przetrząsnęłam lodówkę (zawsze jest zapchana a nie ma co jeść :))

Znalazłam jakieś zapyziałe pieczarki, resztki wędlin i już miałam plan. Pokroiłam wszystko byle jak i zostawiłam żeby się spaliło na patelni.

Palenie było ściśle kontrolowane. 

Jako pierwszy przyszedł mój przyjaciel, wyśmienity kucharz włoski i oniemiał widząc mój stój ( pozbyłam się fartucha) i dym z patelni. 

Zaczęłam przepraszać ze gulasz się spalił (hehe "gulasz") i nie zdążę zrobić nowego.

Jako dżentelmen rzucił się na ratunek mojej reputacji  i po chwili przetrząsnął lodówkę w poszukiwaniu zastępczej potrawy. 

Oczywiście znalazł moje zakupy i stwierdził ze zrobimy cannelloni :)